SZCZYTY
Śnieżka – 1602 m n.p.m.
Śnieżka to najwyższy szczyt Karkonoszy i całych Sudetów. Wznosi się piramidą ponad 200 m nad sąsiednimi szczytami. Ogrom tego szczytu potęgują kotły lodowcowe, które znajdują się poniżej szczytu, po czeskiej stronie Obři dŭl i Slunečne udoli a po stronie polskiej Kocioł Łomniczki.
Pierwsze wejście na szczyt odnotowano w 1456 roku. Po przejściu Śląska pod panowanie pruskie Śnieżka była najwyższą górą w państwie, zachęcając do wspinaczki władców, dyplomatów, arystokratów i artystów oraz kuracjuszy wypoczywających u jej podnóża. Traktowano ją jako narodową świętość. Dla Czechów stanowiła symbol Słowiańszczyzny i narodowych korzeni.
Najstarszym obiektem na szczycie jest kaplica św. Wawrzyńca – legendarna budowla wzniesiona przez rodzinę Schaffgotschów jako wotum wdzięczności za ocalenie życia i powrotu majątku po wojnie 30-letniej. Kaplica została poświęcona 10 sierpnia 1681 roku. Oprócz roli sakralnej miała być symbolem władzy na tym obszarze. Jest to niewielka owalna konstrukcja o średnicy 7 m z dachem krytym gontem w kształcie stożka. Wewnątrz skromny wystrój z barokowym ołtarzykiem i malowidłami na stropie. Msze były tu odprawiane przez cystersów kilka razy w roku, przychodziło na nie nawet po 800 osób. Obecnie nabożeństwo odprawiane jest tylko raz w roku, w dzień św. Wawrzyńca (10 sierpnia) w intencji przewodników górskich.
Początkowo wejście na szczyt miał charakter pielgrzymki, z czasem stał się na tyle atrakcyjny, że w XVIII wieku był to najczęściej odwiedzany szczyt w Europie. Kiedy w 1810 roku kaplica została odebrana cystersom i zamknięta to napór turystów spowodował, że w 1824 roku została przerobiona na schronisko pełniąc jego funkcję do czasu wystawienia tu nowego obiektu. Wewnątrz wykładano księgi pamiątkowe, do których wpisywali się turyści i które są dzisiaj nieocenionym świadectwem ówczesnej turystyki. Pierwsze schronisko zostało zbudowane w 1850 roku. Schronisko po siedmiu latach spłonęło, ale niebawem zostało odbudowane. Było to schronisko, które oferowało 60 miejsc noclegowych.
Prawie równocześnie z budową schroniska w 1852 roku została wytyczona bezpieczna ścieżka na szczyt (dzisiejszy czerwony szlak z Przełęczy pod Śnieżką). Do ciekawostek należy fakt, że w 1872 roku powstała tu agencja pocztowa, a wydana w 1873 roku widokówka z rysunkiem Śnieżki była prawdopodobnie pierwszą pocztówką na świecie.
W 1900 roku stanęło tu obserwatorium astronomiczne. W latach 1904-1905 ówczesne Towarzystwo Karkonoskie w ramach uczczenia 25 rocznicy swojego powstania wybudowało tzw. Drogę Jubileuszową, granitowy trakt przecinający północne zbocze (dzisiejszy szlak niebieski), zimą zamykany ze względu na zagrożenie lawinowe.
W XIX wieku zrodził się pomysł zbudowania kolei zębatej wyprowadzającej na sam szczyt, projekt spotkał się z dezaprobatą ówczesnego właściciela hrabiego Schaffgotscha.
Śnieżka jest najbardziej rozpoznawalna za sprawą wybudowanego w latach 1967-1976 budynku, nazywanego „UFO”, składającego się z trzech poziomych „talerzy”, przypominających kosmiczną konstrukcję. W budynku mieścił się bufet i restauracja. Jednak główne przeznaczenie to obserwatorium meteorologiczne, które można było zwiedzać indywidualnie. Można było również korzystać z tarasu widokowego i podziwiać wspaniałe panoramy.
W marcu 2009 roku, w wyniku obfitego oblodzenia spodków doszło do katastrofy budowlanej. Obserwatorium uległo częściowemu zniszczeniu. Mimo to zostało szybko przywrócone do pierwotnego stanu i wciąż stanowi turystyczną atrakcję.
Śnieżka znana jest ze swego surowego klimatu. Średnia roczna temperatura na szczycie wynosi 0,1°C czyli mniej więcej tyle, co na kole podbiegunowym albo w innych górach na znacznie większej wysokości. Nawet w środku lata zdarza się opad śniegu. Średnio 290 dni w roku wieją tu silne wiatry. Zdarzały się porywy sięgające 60 m/s, a na przełęczy nawet 73 m/s – 250 km/godz. !!! Już przy wietrze 25 m/s zdarza się, że trudno jest się utrzymać na nogach, a przy wietrze 50 m/s pod naporem mas powietrza szczyt wieży obserwatorium wychyla się o kilkadziesiąt centymetrów.
Ponadto zmorą szczytu jest zamglenie i zachmurzenie – średnio ponad 296 dni w roku.
Tak silne wiatry i mroźne powietrze połączone ze śnieżycami, w historii turystyki karkonoskiej stanowią przyczynę śmierci zbłąkanych turystów wskutek zamarznięcia, uduszenia czy zepchnięcia w przepaść.
Po czeskiej stronie szczytu znajduje się charakterystyczny punkt triangulacyjny, wystawiony tu przez cesarskich urzędników w 1824 roku o czym świadczy metalowa tablica podająca wysokość 1602, 02 m n.p.m.. Znajduje się tu również budynek czeskiej poczty w miejscu rozebranego schroniska, otwarty latem 2008 roku. Jest to najwyżej położony punkt pocztowy w Czechach, który rozpoczął działalność w czeskim schronisku w 1899 roku. Zamknięty po aneksji Kraju Sudeckiego przez III Rzeszę, ponownie otwarty w 1995 roku.
Na szczyt Śnieżki można wejść od polskiej strony, najlepiej z Karpacza „Biały Jar”, czarnym szlakiem przez Biały Jar do Równi pod Śnieżką – 2 ¼ godz. skąd czerwonym szlakiem na szczyt – ½ godz. Inny równie atrakcyjny szlak to z Karpacza „Biały Jar” czerwonym szlakiem przez Kocioł Łomniczki i Równię pod Śnieżką – 2 ¾ godz. Dla bardziej wygodnych turystów do dyspozycji jest wyciąg krzesełkowy z Karpacza na Kopę i stąd w ¾ godz. wchodzi się na szczyt.
Od czeskiej strony również prowadzi kilka szlaków, ale można tu również wjechać bezpośrednio wyciągiem z miejscowości Pec pod Sněžku. Jest to bardzo nowoczesna kolejka kabinowa, dwuodcinkowa, oddana do użytku, dolny odcinek grudzień 2013, górny odcinek 22 luty 2014. Kolejka zastąpiła dotychczasowy, krzesełkowy wyciąg, który po 63 latach funkcjonowania został w styczniu 2012 roku zamknięty.
Ze względu na swoje położenie Śnieżka stanowi wspaniały punkt widokowy. Kiedy uda nam się tu wejść z widzialnością to tylko pozazdrościć widoków. W kierunku północnym na pierwszym planie znajduje się Kocioł Łomniczki, Dolina Łomniczki, Kopa, dalej Karpacz i Kotlina Jeleniogórska. W kierunku zachodnim rozpościera się Równia pod Śnieżką z wielkimi masywami Stdnični hory i Lučni hory po lewej. Za nią ciągnie się Główny Grzbiet Karkonoski i Góry Izerskie.
Na południe widok ułatwia niewielka platforma widokowa, a z niej na pierwszym planie otchłań Obři dŭl, dalej widać Růžovą horę, Pec pod Sněžkou. W kierunku wschodnim na pierwszym planie widzimy Czarny Grzbiet i Czarną Kopę, dalej Sowia Dolina, Kowarski Grzbiet i Kowary.
Wielki Szyszak (czes. Vysoké Kolo) – 1509 m n.p.m.
Wielki Szyszak to drugi co do wysokości szczyt polskich Karkonoszy (czwarty w całym paśmie). Pokryty jest granitowym gołoborzem. W jego północno – zachodnie zbocze wcina się mocno Wielki Śnieżny Kocioł, nad którym znajduje się punkt widokowy, z którego widać dość płaski jego szczyt. Na jego wierzchowinie znajdują się resztki obelisku wystawionego tu w 1888 roku ku czci cesarza Wilhelma I. Był to pierwszy w Niemczech pomnik wystawiony ku czci tego cesarza. Pomysłodawcy to członkowie Męskiego Towarzystwa Gimnastycznego w Jeleniej Górze. Postawiono kopiec o bokach 4×4 m z wielką 1-metrową literą W na szczycie, wmurowano w marmurowe ramy tablicy w kształcie Krzyża Żelaznego z odpowiednim napisem upamiętniającym cesarza oraz budowniczych. Na szczycie znajdował się jeden z najstarszych w Karkonoszach znaków granicznych między Śląskiem i Czechami.
Szczyt jest obecnie niedostępny dla turystów. Znajduje się on w granicach parku narodowego. Na jego wierzchołek z Przełęczy pod Śmielcem prowadzi wygodna śnieżka, która została ufundowana przez hrabiego von Schaffgotscha. Szlak po obu stronach jest zamknięty, o czym świadczą tablice informacyjne. Jego północnym stokiem, prowadzi czerwony szlak graniowy, „Droga Przyjaźni” stanowiąca na tym odcinku fragment Głównego Szlaku Sudeckiego. Zimą, ze względu na duże zagrożenie lawinowe ten odcinek szlaku jest zamykany, a w to miejsce jest trasowany szlak za pomocą tyczek i wtedy prowadzi przez szczyt.
Smogornia – 1490 m n.p.m.
Smogornia (trzeci pod względem wysokości szczyt polskich Karkonoszy) to rozległy i spłaszczony wierzchołek w potężnym masywie górskim, który ciągnie się pomiędzy Przełęczą Karkonoską, a Przełęczą pod Śnieżką. Szczyt pokrywają granitowe rumowiska, porośnięte płatami kosodrzewiny.
Północne zbocze rozcięte jest kotłami: Smogorni, Wielkiego i Małego Stawu. Smogornia usłana jest licznymi malowniczymi grupami skalnymi, wśród których najbardziej znane i charakterystyczne to Słonecznik oraz Pielgrzymy. Na północno – wschodnim zboczu stało kiedyś schronisko turystyczne. Zbudowane w 1889 roku z inicjatywy Towarzystwa Karkonoskiego (RGV), uroczyście otwarte 8 czerwca tego roku, któremu nadano nazwę Schronisko Księcia Henryka. Schronisko oferowało 70 miejsc noclegowych w 21 pokojach, później rozbudowane do 93 miejsc noclegowych. Główną atrakcję stanowiła skalna weranda, z której roztaczała się panorama na kocioł Wielkiego Stawu. Schronisko z niewyjaśnionych do końca przyczyn spłonęło w nocy z 9/10 października 1946 roku.
Przez wierzchołek przechodzi szlak czerwony (graniowy), „Droga Przyjaźni”, jednocześnie jest to odcinek Głównego Szlaku Sudeckiego.
Łabski Szczyt (czes. Violik) – 1472 m n.p.m.
Łabski Szczyt położony jest na Śląskim Grzbiecie pomiędzy Szrenicą na zachodzie i Wielkim Szyszakiem na wschodzie.
Swoją nazwę zawdzięcza znajdującym się niecały kilometr od jego wierzchołka źródłom Łaby (po czeskiej stronie). To kolejny niedostępny dla turystów szczyt. Charakteryzuje się skalnym rumowiskiem na wierzchołku, szczególnie dobrze widocznym od północy. Kamienne gołoborza pokrywają też część stoków góry. Północne i południowe zbocze szczytu znacznie się różnią, a ich wygląd odzwierciedla ogólną budowę Karkonoszy. Północne zbocze jest strome, zimą bardzo lawiniaste, a południowe opada w dół łagodnie.
Już w XV wieku zachodnim zboczem Łabskiego Szczytu wiodła Czeska Ścieżka, jedna z dwóch najstarszych dróg handlowych łącząca Śląsk z Czechami koło źródeł Łaby. Jej górny odcinek nosi obecnie nazwę Mokrej Ścieżki.
Południowy wierzchołek Łabskiego Szczytu trawersuje czerwony szlak „Droga Przyjaźni” oraz odcinek Głównego Szlaku Sudeckiego.
Czeskie Kamienie (czes. Mužske kameny) – 1417 m n.p.m.
Dwie grupy granitowych skał na szczycie kulminacji w Głównym Grzbiecie. Silnie zwietrzałe bloki skalne tworzą grzędę o długości 50 m i 11 m wysokości. Położone tuż nad rozległym obniżeniem Czarnej Przełęczy stanowią bardzo dobry punkt widokowy zwłaszcza na wznoszący się po drugiej stronie Wielki Szyszak. Ze skał rozległy widok na Kotlinę Jeleniogórską i dużą część Karkonoszy czeskich.
Przy granicy na zachód od szczytowych skał stoi obelisk upamiętniający śmierć w czasie zamieci czeskiego dziennikarza R. Kalmana w dniu 14.10.1929 roku.
Śląskie Kamienie (czes. Dívčí kameny) – 1413 m n.p.m.
Wzniesienie w Głównym Grzbiecie sąsiadujące z Czeskimi Kamieniami. Znajduje się tu wychodnia granitów w postaci silnie spękanych skał o wyraźnie blokowej oddzielności. Kilkumetrowej wysokości skały są dobrym punktem widokowym na Karkonosze, Pogórze Karkonoskie i Kotlinę Jeleniogórską. Nieco niżej na północnym zboczu stoją na wysokości 1341 m n.p.m. Małe Śląskie Kamienie. Śląskie Kamienie łatwo jest rozpoznać po charakterystycznym „grzybie” na szczycie.
Śląskie i Czeskie Kamienie są dostępne z czerwonego szlaku (graniowego), idąc od Przełęczy Karkonoskiej w kierunku Szrenicy (lub odwrotnie).
Szrenica – 1362 m n.p.m.
Szrenica to wybitny szczyt w Głównym Grzbiecie górujący nad Szklarską Porębą. W dolnych partiach zalesiony. Szczyt wieńczy grupa silnie zwietrzałych i spękanych skał granitowych, poniżej których zalega gołoborze. Szrenica jest wspaniałym punktem widokowym na Karkonosze, Góry Izerskie i Kotlinę Jeleniogórską. W latach 1921-22 zostało wzniesione tu schronisko, które w 1968 roku spłonęło. Odbudowane i oddane do użytku dopiero w 1992 roku, obecnie jest w prywatnych rękach.
>>>więcej informacji zakładka: „Karkonosze – Schroniska”, Schronisko Szrenica
Mimo stosunkowo niewielkiej wysokości na szczycie panują warunki śnieżne podobne do tych w Alpach na wysokości 2000 m n.p.m. Fakt ten wykorzystano do budowy dużego centrum narciarskiego Ski-arena Szrenica, zajmującego praktycznie całe północne zbocze, aż po Szklarską Porębę. Przeciwko dalszej rozbudowie protestują ekolodzy i władze Parku bowiem szczyt Szrenicy i jego okolice stanowią obszar objęty ścisłą ochroną.
Szczyt jest jednym z najliczniej odwiedzanych w Karkonoszach, a to za sprawą wyciągu krzesełkowego, który łączy wierzchołek góry z osiedlem Marysin w Szklarskiej Porębie. W sezonie w ciągu godziny może tu wjechać prawie 1500 osób.
Nazwa szczytu wywodzi się od słowa szadź, czyli lodowych tworów, które zimą pokrywają tu wszystko (powierzchnie budynków, drzewa, kamienie), nadając im niesamowite kształty.
W 1957 roku poniżej szczytu uruchomiono obserwatorium meteorologiczne Uniwersytetu Wrocławskiego.
Na szczyt prowadzi czerwony szlak od Wodospadu Kamieńczyka – 1 ½ godz.
Skalny Stół (czes. Tabule) – 1281 m n.p.m.
Skalny Stół to zachodnia kulminacja Kowarskiego Grzbietu. Na szczycie znajduje się wychodnia łupków, które tworzą kilkumetrową przewieszkę.
Szczyt stanowi wspaniały punkt widokowy na Karkonosze i Kotlinę Jeleniogórską. Miejsce to było znane już w średniowieczu poszukiwaczom skarbów. W późniejszych wiekach poszukiwano tu granatów. Poniżej szczytu znajduje się wyrobisko kamieniołomu, w którym do XVIII wieku wydobywano granaty. Dalej ku północnemu zachodowi można dostrzec skały Krukowa i Stare Granaty. Skalny
Skalny Stół stanowił kiedyś granicę posiadłości Schaffgotschów i Kowar. Obecnie przebiega tędy granica państwa pomiędzy Polską a Republiką Czech.
Na szczyt można wejść szlakiem niebieskim, który prowadzi ze Śnieżki lub z Przełęczy Okraj.
Czoło – 1266 m n.p.m.
Czoło to wschodnia kulminacja Kowarskiego Grzbietu, skąd roztacza się dość ładna panorama Rudaw Janowickich, Grzbietu Lasockiego i Kotliny Jeleniogórskiej.
Prowadzi tędy niebieski szlak ze Śnieżki przez Skalny Stół (20 min od Skalnego Stołu) oraz z Przełęczy Okraj – strome podejście (zejście).
PRZEŁĘCZE
Przełęcz pod Śnieżką – 1394 m n.p.m.
Przełęcz Pod Śnieżką to nietypowe w szerokiej grani Karkonoszy wąskie siodło, które oddziela od siebie dwa grzbiety: Główny (Śląski) i Czarny. Oddziela również Równię pod Śnieżką od masywu Śnieżki. Krajobraz jest tu wysoce zróżnicowany. W kierunku zachodnim ciągnie się płaska Równia pod Śnieżką, a po przeciwnej stronie wypiętrza się gigantyczny masyw królowej Karkonoszy – Śnieżki.
Od północy przełęcz podcięta jest głębokim Kotłem Łomniczki, a od południa, po czeskiej stronie gigantyczna Upská jáma, zamknięta z prawej strony (od zachodu) nie mniej gigantycznym masywem Studnični hora. Obok przełęczy już w 1847 roku stało pierwsze schronisko. Obecne schronisko Śląski Dom wybudowano w latach 1921-22.
>>>więcej informacji zakładka: „Karkonosze – Schroniska”, Schronisko Sląski Dom
Przełęcz jest bardzo ważnym węzłem szlaków turystycznych. Na przełęczy występuje rzadko spotykana sytuacja w oznaczeniu szlaków, spotykają się tu dwa szlaki czerwone.
Jednym z nich jest Główny Szlak Sudecki, który stąd schodzi do Kotła Łomniczki. Drugi natomiast szlak biegnie stąd na wschód, można nim wejść na Śnieżkę i dalej przejść na Przełęcz Okraj. Na przełęczy można przekraczać granicę państwa i wędrować po czeskiej stronie szlakami turystycznymi, które tutaj się stykają.
Na przełęcz najłatwiej jest dostać się z Karpacza, pieszo czerwonym szlakiem przez Kocioł Łomniczki – 2 ¼ godz, czarnym szlakiem przez dolinę Biały Jar – 2 ¼ godz. Można też wjechać z Karpacza wyciągiem krzesełkowym na Kopę i dalej czarnym szlakiem – ¼ godz do przełęczy.
Przełęcz Karkonoska (czes. Špindlerove sedlo) – 1198 m n.p.m.
Przełęcz Karkonoska to największe obniżenie Głównego Grzbietu w środkowej partii Karkonoszy między Śnieżką a Szrenicą. Składa się z Przełęczy Dołek (1178 m n.p.m.), właściwej Przełęczy Karkonoskiej oraz znajdującego się wzniesienia Ptasi Kamień (1213 m n.p.m.).
Po obu stronach przełęczy wypływają dwa cieki wodne. Po stronie północnej (polskiej) na wysokości 850 m n.p.m. łączą się dając początek potokowi Czerwień (nazwa od zabarwienia okolicznych skał), po południowej (czeskiej) stronie dwa potoki wpadają do Białej Łaby.
Przełęcz była znana już w średniowieczu i wykorzystywana do przechodzenia na druga stronę gór. Przez przełęcz przechodzi stara Celna Droga, która prowadziła z Przesieki przez Kozacką Dolinę do Przełęczy Dołek i dalej do Špindlerovego Mlýna. Stały przy niej komory celne, najpierw budowane na dole, później nawet na grani.
Dziś z obu stron na przełęcz prowadzą drogi asfaltowe. Różnica polega na tym, że po polskiej stronie szosa jest zamknięta dla ruchu, a od strony południowej można tu wjechać samochodem lub regularną komunikacją autobusową. Obie drogi są pozostałością niedokończonej tzw. Drogi Sudeckiej, której budowa zaczęła się w 1928 roku, a przerwała ją II wojna światowa. Miała ona połączyć śląską i czeską część Karkonoszy.
Przełęcz cieszy się dużą popularnością turystyczną. Po polskiej stronie znajduje się schronisko „Odrodzenie”.
>>>więcej informacji zakładka: „Karkonosze – Schroniska”, Schronisko Odrodzenie
Po południowej czeskiej stronie znajduje się schronisko „Špindlerova bouda” oraz kilka mniejszych obiektów prowadzących działalność gastronomiczną.
Špindlerova bouda jest najstarszym obiektem na przełęczy. Wzniesiono ją tutaj w 1824 roku. Na przełomie XIX i XX wieku organizowano tutaj zimą, bardzo popularne zjazdy saniami rogatymi. Z ważniejszych wydarzeń współczesnych warto pamiętać, że 17 marca 1999 roku na przełęczy spotkali się ówcześni prezydenci Polski i Czech, Lech Wałęsa i Vaclav Havel, które było ukoronowaniem wcześniejszych spotkań opozycjonistów polskich i czeskich.
Przełęcz jest bardzo ważnym węzłem szlaków turystycznych. W kierunku północnym (polskim), schodzą dwa szlaki – niebieski do Przesieki i zielony nazywany Ścieżkąnad Reglami, którą można zejść do Karpacza lub przejść na Szrenicę. Trzy szlaki odchodzą stąd na południe (czeską stronę) niebieski do Medvědi boudy, zielony schodzący najkrótszą drogą do Špindlerovego Mlýna i żółty również prowadzi do Špindlerovego Mlýna lecz dłuższą trasą obok schroniska U Bílého Labe. Przez przełęcz przechodzi czerwony szlak (graniowy), odcinek Głównego Szlaku Sudeckiego, którym na wschód dojdziemy aż na Przełęcz Okraj a na zachód, na Szrenicę i zejdziemy do Szklarskiej Poręby.
Przełęcz Okraj (czes. Sedlo u Pomeznich Boud) – 1046 m n.p.m.
Przełęcz Okraj oddziela Kowarski Grzbiet od Grzbietu Lasockiego. Na przełęczy znajduje się wschodni kraniec Karkonoskiego Parku Narodowego. Opadające stoki odzwierciedlają ogólną budowę Karkonoszy. Północne są strome i stosunkowo krótkie, południowe opadają łagodnie stwarzając warunki do osiedlania się.
Pierwsza osada powstała w okolicy już w 1634 roku i były nią Pomezení Boudy po czeskiej stronie. W 1690 roku zostali tu karnie zesłani austriaccy oficerowie. Ciekawą postacią był Karol Nagel – Prusak, który dowodził oddziałem partyzanckim w wojnie napoleońskiej. Osiedlił się on na przełęczy w 1814 roku. Później stał się popularyzatorem słynnych zjazdów saniami rogatymi do Kowar. Wciąganie sań na przełęcz przez końskie zaprzęgi trwało 2 godz., a zjazd 20 min. Trasa miała 7 km długości, różnica wzniesień 600 m. Na przełęcz prowadzi szosa, która została rozbudowana przez Niemców w 1937 roku. Pomogło im to w późniejszym ataku na Czechosłowację.
Około 1885 roku wzniesiono tu nowe, duże schronisko, a w latach 1905-1907 drugie.
Po II wojnie światowej uruchomiono też małe schronisko, po remoncie nazwane „Muflonikiem”. Obecne schronisko na przełęczy Okraj zostało zbudowane w 1975 roku.
>>>więcej informacji zakładka: „Karkonosze – Schroniska”, Schronisko na Przełęczy Okraj
Na przełęczy znajduje się przejście graniczne dla ruchu turystycznego i samochodów osobowych, po stronie czeskiej mała osada, sklepy, punkty gastronomiczne i budynki mieszkalne.
Na przełęcz najłatwiej dojść z Kowar od ratusza najpierw niebieski szlak – ½ godz. do Uroczyska, skąd żółtym szlakiem na przełęcz – 1 ½ godz. Z Karpacza zielonym szlakiem przez pozostałości osady Budniki – 2 ¾ godz. Można dojść również szlakiem graniowym od Śnieżki – niebieski szlak – ok. 2 godz.
Przełęcz jest ważnym węzłem szlaków turystycznych. Stąd szlak zielony prowadzi na Grzbiet Lasocki dokładnie wzdłuż granicy polsko-czeskiej, niebieski szlak na Śnieżkę – 3 godz, można też przejść na czeską stronę i czerwonym szlakiem, bardziej łagodnym niż polski szlak niebieski udać się na Śnieżkę.
Szklarska Przełęcz (czes. Novosvětské sedlo) – 886 m n.p.m.
Szklarska Przełęcz rozdziela dwa pasma górskie: Karkonosze od strony wschodniej I Góry Izerskie od zachodu. Jest to rozległe obniżenie, na którym znajdują się podmokłe łąki (Polana Jakuszycka) i resztki lasów.
W pobliżu przełęczy mają swe źródła dwie rzeki, z których jedna płynie na północ, a druga na południe co oznacza, że przełęcz leży na europejskim dziale wodnym, oddzielającym zlewiska Morza Bałtyckiego i Morza Północnego. Na przełęczy znajdują się złoża borowiny, które wykorzystuje uzdrowisko w Cieplicach. Od południa siodło zamyka wąski przesmyk Novosvětský prŭsmyk, na którym znajduje się przejście graniczne polsko-czeskie.
Przed II wojną światową teren był bardzo popularny wśród wczasowiczów. Dzięki niewielkiej ilości miejsc noclegowych, goście mieli zagwarantowany spokój. Sporo turystów przyjeżdżało tu zimą, przyciągały ich bardzo dobre warunki śniegowe.
Aktualnie Polana Jakuszycka znana jest najbardziej z corocznej imprezy zimowej „Bieg Piastów”.
Materiały źródłowe.
1. Adamczak Sławomir, Karkonosze Polskie i Czeskie – przewodnik, wyd. I (dodruk), wyd. Agencja „TD” – Wydawnictwo Turystyczne, Warszawa 2003.
2. Brygier Waldemar, Karkonosze Polskie i Czeskie – przewodnik, wyd. Oficyna Wydawnicza REWASZ, Pruszków 2013.
3. Staffa Marek, Wędrówka przez Sudety Zachodnie – przewodnik turystyczny, wyd. Wydawnictwo PTTK „KRAJ”, Warszawa-Kraków 1989.
4. Staffa Marek, Słownik geografii turystycznej Sudetów T3, Karkonosze, wyd. Wydawnictwo PTTK „KRAJ”, Warszawa-Kraków 1993.
5. Polskie i Czeskie Karkonosze, skala 1:25 000, wyd. Wydawnictwo Turystyczne PLAN, wyd.12, Jelenia Góra 2009.
6. Szlaki turystyczne Karkonoszy – schematy z podanymi czasami przejścia, opracowanie Janusz Parchimowicz, Andrzej Stachiewicz, wyd. Wydawnictwo NEFRYT, Szczecin 1997.
7. Własne doświadczenia, spostrzeżenia i zdjęcia ze szlaków.
